Het is stil. Heel stil. Lief stil en soms ongemakkelijk stil.
Stil van binnen en stil buiten. Naast alle andere lockdown-maatregelen, hebben we sinds een paar weken een avondklok en die geeft een hele vreemde stilte in de avond en nacht. Heel onwerkelijk. Alles is muisstil. Geen vogeltje niks niet. Daar kwam nog de lading sneeuw bovenop. Zo bijzonder om midden in de stad te wonen en die stilte die over die sneeuw heen beweegt diep te ervaren. Heeldiep binnen te laten komen.
Het viel me op, en toen ben ik er op gaan letten en gaan zien wat die stilte met me doet. Eerst ben ik gaan oefenen die stilte heel diep in al mijn cellen door te laten dringen. Stapje voor stapje … heel langzaam, zodat ik het goed kon voelen. Het was even wennen, maar al gauw gaf dat bijna een oorverdovende ervaring. Zo groots als ik op dat moment elk aspect van het leven kon voelen, elke ademhaling, elke gedachte, elk gevoel, elk kriebeltje, elk greintje bewustzijn. Het gaf een groots en verruimend gewaarwordings gevoel, alsof alles veel intenser en voller aanwezig was. Ik heb dat zo lang mogelijk volgehouden en ben de oefening elke dag gaan doen. Wat het me oplevert is een diepe innerlijke rust, zo van alles is goed, ook het diepste verdriet, maar ook een gevoel van uitgebreid bewustzijn. Het waarnemen van gevoelens in de kleinste details, wat je normaliter niet meemaakt omdat je er vrij snel doorheen ’loopt’. Het maakt me zachter en ontvankelijker, voor mezelf en voor alles en iedereen om me heen en het lijkt alsof het leven er makkelijker door te dragen valt.
Maarts Blog en colum voor Zutphen Bruist