Nu we bijna 11 maanden te maken hebben met de maatregelen rondom het coronavirus, beginnen de lange-termijn gevolgen goed zichtbaar te worden. Er zitten zoveel onderling afhankelijke en op elkaar invloedhebbende aspecten aan, dat je de stress bijna niet vóór kunt zijn.
Het besef dat thuiswerken wel degelijk een goede mogelijkheid is om een bedrijf toch te kunnen laten doorfunctioneren, heeft veel organisaties weer vertrouwen in de medewerkers gegeven. Het vraag enige aanpassing in hoe en wat, maar het werkt zeker. Ook de natuur en het milieu leven op. Maar hoe bijzonder is het toch dat de in het verleden vaak níet vernoemde aspecten binnen het arbeidsveld nú zo aan de oppervlakte komen. Alom hoor je het gemis aan sociaal contact en informele afstemming met collega’s. Ook het voortdurend in je eentje werken in de thuisomgeving maakt het gemis aan inspiratie, motivatie en creativiteit merkbaar.
Gezinsperikelen
Ik benijd de ouders die ieder een baan hebben niet. Wat hebben jullie veel op je bord op dit moment! Het thuis begeleiden van het online schoolprogramma en dat in goede banen leiden is geen makkie. Ouder zijn is wat anders als schooljuf zijn, dan moet je toch weer andere kwaliteiten naar boven toveren. Hebben jullie al met meerdere ouders samen de lasten verdeeld? Daarnaast zijn er zoveel ballen tegelijk in de lucht te houden: de effecten van veel bovenop elkaar te zitten, alsmaar ideetjes voor leuke bezigheden moeten bedenken, niet meer aan jezelf toekomen, te weinig afleiding hebben, vereenzaming, leren omgaan met eigen- en elkaars korte lontjes, conflicthantering, voortdurende aanpassingen aan je planning. Wat een inventiviteit wordt er van jullie gevraagd, en flexibiliteit, en doorzettingsvermogen, complimenten aan jullie allen!
Bijkomende zorgen
De getallen laten inmiddels zien dat cijfers van kindermishandeling weer ernstig hoog zijn, suicidepogingen aan de orde van de dag zijn en de wachtlijsten bij de GGZ voor begeleiding van depressie en angsten niet meer te overzien zijn. Dat zijn aspecten waar je de beslissers over de coronamaatregelen niet hoort, over hoe we daar met elkaar zorg om hebben en mee omgaan. We horen ze ook niet over de gezinsperikelen die menigeen niet meer aan kan. Maar hier heeft iedereen wel mee te maken. En wat denk je van de angst voor boetes en verklikking? Dat zijn toch vreemde fenomenen die ineens een hele attitudeverandering in onze maatschappij tot gevolg hebben. Hoe blijven we met elkaar omgaan? Hoe blijven we elkaar respecteren en waarderen en zorg om elkaar hebben?
Dit blog was ook gepubliceerd als column in Zutphen Bruist, editie februari 2021