Vingerlabyrint

Het vingerlabyrint kent zijn oorsprong in kleine labyrinten op de muur bij de ingang van oeroude grotten. Later werd het gemaakt bij de ingang van kerken. In de Middeleeuwen gingen kerkbezoekers en pelgrims bij het binnengaan van de kerk met hun vinger door dit labyrint. Daarmee liet men de wereldse sfeer buiten de kerk achter zich en maakte men de overgang naar het heilige en het spirituele daarbinnen.

Het houten vingerlabyrint volgt het patroon dat bekend staat als het klassieke of Kretenzische labyrint. Het heeft zeven omgangen en is twee keer afgebeeld, in spiegelbeeld ten opzichte van elkaar.

Een vingerlabyrint laat je de innerlijke reis beleven via je tastzin. Door geconcentreerd het pad te volgen en al gaande aandacht te schenken aan alles wat er bij je opkomt, ontstaat er innerlijke rust. Als je met je vingers de weg door een vingerlabyrint volgt, krijg je langzaam maar zeker voeling met de algemene symboliek van het labyrint.

De gang door een labyrint kent drie fasen: ontdekken, ontvangen en gebruiken. De weg naar binnen ontdekken, in het centrum ontvangen wie je bent en de weg naar buiten die staat in het teken van het gebruiken van je kwaliteiten. Doordat de twee labyrinten gespiegeld zijn uitgevoerd, verbetert de rechts-links coördinatie en de verbinding tussen logisch denken en voelen als kwaliteiten, de linker- en rechterhersenhelft gaan beter samenwerken.